عيسي براي ما بروي صليب رفت و متحمل درد و رنج شد و او ضامن ما در اسمان و همچنين در دادگاه قيامت خواهد بود. به اين دليل ما نيازي نداريم كه از مجازات خداوند براي گناهاني كه مرتكب شده ايم بترسيم. با غسل تعميد ما با عيسي پيوند خورديم و نظر لطف خداوند با ماست و ما با خدا هارموني پيدا كرديم. بنابراين ما ميتوانيم شكرگزار بوده و كمال متانت و آزادي و اطمينان و در شادي زندگي كنيم. براي همين هم ما ميخواهيم از صميم قلب طبق خواست و فرمانهاي خداوند زندگي كنيم. ما همه روزه و بخصوص يكشنبه ها به عبادت خداوند مي پردازيم و از او شكرگزاري كرده و سخناني را مي شنويم كه ما را در اين مسير قوي تر مي كند و هر روز با او سخن مي گوييم تا دريابيم كه چه كسي را دوست داريم و به چه كسي ايمان داريم. و براي همين امر نيز ما به او دعا مي كنيم

ولي ما اين را ميدانيم كه در قلب ما تنها روح مقدس و ايمان ساكن نيست و ما هنوز درگير گناهيم( گناه إرثي). اين موضوع براي ما مسيحيان نيز صادق است 

 پولوس مي نويسد: روميان ٧؛ ٢٠-١٨ و ٢٥

زيرا میدانم که در من، يعنی در جسدم هيچ نيکويی ساکن نيست، زيرا که اراده در من حاضر است  اما صورت نيکو کردن نيست. زيرا آن نيکويی را که میخواهم نمیکنم، بلکه بدی را که نمیخواهم میکنم. پس چون آنچه را نمیخواهم میکنم، من ديگر فاعل آن نيستم بلکه گناه که در من ساکن است.

خدا را شکر میکنم ،

بوساطت خداوند ما عيسی مسيح. خلصه اينکه من به ذهن خود شريعت خدا را بندگی میکنم و  اما به جسم خود شريعت گناه را .

ما با اينكه توسط عيسي مسيح نجات يافتيم ولي با اين وجود در عين حال نيز گناهكار هستيم و ما در قلب خود به جنگ بين خوبي و بدي مي رويم، ( ١.تيموتيان ٦؛١٢) ولي كامل بدون گناه نمي توانيم باشيم و به همين دليل ما تمام زندگي خود را تحت رحمت و بخشش عيسي مسيح قرار مي دهيم و با صليب او زندگي مي كنيم و اين باور به ما اطمينان، آزادي، شكرگزاري و شادي را هديه مي دهد كه ما بخشش را دريافت كرديم و در لطف و رحمت خداوند سهيم ميشويم.